به گزارش راسخ
کد خبر: ۲۸۳۲۵۸
تاریخ انتشار کردن: جمعه ۱۶ خرداد ۱۴۰۴ – ۱۷:۵۳
به گزارش بهداشت نیوز، سوم ژوئن (۱۳ خرداد) روز جهانی دوچرخه می بود؛ فرصتی برای بازاندیشی در سبک زندگی مدرن ماشینی. در جهانی که بی‌تحرکی، چاقی، بیماری‌های قلبی و استرس به اتفاق‌های فراگیر تبدیل شده‌اند، دوچرخه‌سواری به گفتن یکی از ساده‌ترین، در دسترس‌ترین و مؤثرترین فعالیت بدنی، جایگاه اختصاصی‌ای در برگشت به سلامت دارد. یقیناً این وسیله در صورت منفعت گیری نادرست، می‌تواند تبدیل صدمه هم شود. در این گزارش، مزایا و مخاطرات احتمالی دوچرخه‌سواری را از دیدگاه متخصصان بازدید می‌کنیم.
دوچرخه‌سواری واقعا سودمند است؟
دوچرخه‌سواری در رده ورزش‌های هوازی قرار می‌گیرد و مزایای جسمی و روانی بسیاری برای افراد – در هر سن‌وسالی – دارد. تحقیقات منتشرشده در نشریه پزشکی British Medical Journal در سال ۲۰۱۷ مشخص می کند که دوچرخه‌سواری منظم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی را تا ۴۱ درصد و مرگ‌ومیر ناشی از آن را تا ۵۲ درصد افت دهد.
علاوه بر آن، در هر ۳۰ دقیقه دوچرخه‌سواری با شدت متوسط، یک فرد ۷۰ کیلویی می‌تواند نزدیک به ۲۵۰ کالری انرژی بسوزاند؛ عددی که در صورت افزایش شدت تمرین، به بیشتر از ۴۰۰ کالری می‌رسد. این مقدار مصرف انرژی، دوچرخه‌سواری را به یکی از گزینه‌های مؤثر در افت وزن، کنترل چربی بدن و تناسب اندام تبدیل کرده است.
از دیگر مزایای دوچرخه‌سواری می‌توان به تحکیم عضلات پا، افزایش انعطاف مفاصل، بهبود کیفیت خواب، افت اضطراب، بهبود تمرکز و پشتیبانی به ترشح هورمون‌های نشاط‌آور همانند اندورفین اشاره کرد.
بعد صدمه‌ها از کجا می‌آیند؟
با وجود مزایای متعدد، دوچرخه‌سواری نادرست می‌تواند عرصه‌ساز صدمه‌هایی شود؛ به‌اختصاصی در افرادی که بدون آمادگی بدنی، تجهیزات مناسب یا اطلاعات کافی داخل این ورزش خواهد شد یا در آن افراط می‌کنند. برخی از شایع‌ترین صدمه‌ها عبارت‌اند از: درد زانو (به علت ارتفاع نامناسب زین یا رکاب زدن با دنده‌های سنگین)، کمردرد (ناشی از حالت نادرست نشستن یا تنظیم نادرست فرمان) و بی‌حسی دست یا ناحیه نشیمنگاه (بر تاثییر سختی طویل‌زمان روی عصب‌ها و منفعت گیری نکردن از زین یا دستکش مناسب).
حتی ورزشکاران حرفه‌ای هم اگر اصول بیومکانیکی بدن (مراعات نحوه درست حرکت و قرارگیری اندام‌ها موقع فعالیت) را نادیده بگیرند یا بدون استراحت کافی تمرین کنند، امکان پذیر در معرض این مشکلات باشند. کلید سلامت در این ورزش، تنظیمات دقیق، تنوع تمرین و آگاهی از حالت بدن است.
چند دقیقه دوچرخه‌سواری کنیم؟
سازمان جهانی بهداشت (WHO) پیشنهاد می‌کند بزرگسالان حداقل ۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی متوسط یا ۷۵ دقیقه فعالیت شدید در هفته انجام بدهند. این به معنی نزدیک به ۳۰ دقیقه دوچرخه‌سواری در روز است؛ عددی معقول که با زندگی شهری تعداد بسیاری از افراد هم‌خوانی دارد.
یقیناً حواسمان باشد که افراط در رکاب‌زدن می‌تواند تبدیل ابراز مشکلاتی همانند فرسایش مفاصل زانو، دردهای مزمن عضلانی، اختلالات خواب و حتی بی‌نظمی‌های هورمونی در زنان شود. اعتدال همان گونه که در زیاد از حوزه‌های زندگی کلیدی است، در دوچرخه‌سواری هم نقش حیاتی دارد.
آیا دوچرخه ثابت هم منفعت دارد؟
زیاد‌ها می‌پرسند که آیا دوچرخه ثابت هم به اندازه دوچرخه‌سواری در فضای باز منفعت دارد؟ باید او گفت دوچرخه ثابت مزایا قلبی‌عروقی، افت وزن و تحکیم عضلات را شبیه دوچرخه متحرک فراهم می‌کند. اما دوچرخه‌سواری در فضای باز مزایای بیشتری دارد؛ همانند تماس با نور خورشید، بهبود خلق‌وخو، تحکیم اعتدال و تعامل با محیط. به این علت اگرچه دوچرخه ثابت برای تمرین در خانه مؤثر است، اما نمی‌تواند همه مزایای جسمی و روانی دوچرخه‌سواری در فضای باز را به‌طور کامل داشته باشد.
دوچرخه‌سواری؛ ژست یا سبک زندگی؟
زیاد از افرادی که در شهری همانند تهران سمت دوچرخه‌سواری نمی‌روال، می‌گویند تهران شهر مناسبی برای دوچرخه‌سواری نیست. آنها اعتقاد دارند که آلودگی هوا در زیاد تر فصول سال، شیب زیاد برخی مناطق، افتمسیرهای ایمن و مدام، حرکت ناامن رانندگان از جمله مانع ها جدی برای دوچرخه‌سواری می باشند. یقیناً کوششهایی صورت گرفته است؛ اکنون مسیرهای دوچرخه‌سواری بسیاری در پایتخت وجود دارد که جدیدترینش مسیر ۴۷ کیلومتری است که امکان رکاب‌زدن بی‌خطر را فراهم کرده است. این مسیر ۴ بوستان فدک، پردیسان، بوستان ۱۳ هکتاری و نهج‌البلاغه را به هم وصل کرده که قبلا بزرگراه‌هایی همانند همت، یادگار امام و شیخ فضل‌الله نوری آنها را از هم جدا کرده بودند. این مسیر ۴۷ کیلومتری یکپارچه برای پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و منفعت گیری از اسکوتر تشکیل شده است. اما خب هم چنان همه ساکنان تهران به این مسیر دسترسی ندارند.
با این حال هرچند تهران تا این مدت شهر ایده‌آلی دوچرخه‌سواری نیست، اما با عمل های درست و اراده عمومی می‌تواند به شهری تبدیل شود که رکاب‌زدن، نه فقط یک آرزو، بلکه یک سبک زندگی واقعی باشد.
غیر از افرادی که تهران را شهر مناسبی برای دوچرخه‌سواری نمی‌دانند و حق هم دارند، زیاد‌ها تا این مدت دوچرخه‌سواری را نوعی ژست یا تفریحی لاکچری برداشت می‌کنند. برخی دیگر فکر می‌کنند که فردی که دوچرخه‌سواری می‌کند، توان خرید موتور یا ماشین را ندارد! این نگاه‌ها مشخص می کند که فرهنگ دوچرخه‌سواری در سرزمین ما تا این مدت به‌درستی جا نیفتاده است. برخلاف کشورهای اسکاندیناوی، هلند یا دانمارک که دوچرخه بخشی از هویت روزمره شهروندان است. زیاد‌ها هم ناتوانی مالی را بهانه می‌کنند و می‌گویند توان خرید دوچرخه را ندارند. هرچند دوچرخه‌های زی‌رو که اکنون فعال است، برای این افراد تعبیه شده‌اند و در همه مناطق تهران هم وجود دارند. اما ایمن نبودن مسیرهای شهری تهران علتشده که استقبال وسیعی از این پروژه هم صورت نگیرد.
درمجموع باید بپذیریم که اگر می‌خواهیم فرهنگی را در جامعه نهادینه کنیم، باید از دوران کودکی اغاز کنیم. آموزش دوچرخه‌سواری هم باید بخشی از برنامه مدارس باشد تا کودکان هم با این توانایی آشنا شوند و هم نگاه درستی نسبت به آن اشکار کنند. در کنار آموزش، ساخت زیرساخت‌های مناسب و ترویج الگوهای رفتاری سالم می‌تواند ما را به سمت آینده‌ای هدایت کند که در آن، رکاب‌زدن نشانه فقر یا تجمل نباشد. بلکه نمادی از آگاهی، سلامت و مسئولیت‌پذیری فردی و اجتماعی باشد.
منبع: همشهری آنلاین
دسته بندی مطالب
کسب وکار